Een essentieel aspect van het danser-zijn is het aanleren van bewegingen, deze memoriseren en ze keer op keer met overtuiging kunnen reproduceren. Choreografe May Zarhy onderzoekt met haar voorstelling Presencia het idee dat het inprenten van een choreografie eigenlijk onbewust verweven is met persoonlijke herinneringen, of het nu gaat om herinneringen aan andere werken of aan ervaringen uit het dagelijks leven. Samen met haar dansers Brit Rodemund en Dominic Santia verkent Zarhy wat bewegingen voor hen betekenen en hoe die betekenis datgene wat op het podium plaatsvindt beïnvloedt.
Zichtbaar geheugen
Zarhy creëerde voor en met hen een duet gebaseerd op aanraking, om deze aanrakingen vervolgens achterwege te laten terwijl de dansers proberen exact dezelfde bewegingen te blijven uitvoeren. Dit deed zij met als doel herinneringen ook daadwerkelijk waarneembaar te maken. De dansers hebben pantomimelessen gevolgd om deze vaardigheid verder onder de knie te krijgen. Zarhy richtte zich daarbij niet alleen op de persoonlijke connecties en ideeën die bij Brit en Dominic naar boven kwamen, maar ook op het ontwikkelen van gebaren die een soort algemene interpretatie kennen, zodat het publiek ze kan begrijpen.
Diepgaand luisteren
Presencia staat op ons festival nadat het geselecteerd werd tijdens het Pitching Project, een opstapmogelijkheid voor jonge Israëlische en Palestijnse makers. Zarhy haalde in 2006 haar dansbachelor aan Codarts Rotterdam en na een stage bij The Forsythe Company toerde ze een tijd met Ioannis Mandafounis en Fabrice Mazliah – die ze bij Forsythe ontmoette – in een trio-collectief onder de naam Mamaza, dat theaters wereldwijd aandeed. Sinds 2014 maakt Zarhy haar eigen voorstellingen, die, behalve op het podium, ook veel in de publieke ruimte worden opgevoerd. Net als in eerdere werken staat ze in Presencia stil bij het spanningsveld tussen het concrete en het abstracte, tussen functionele, dagelijkse bewegingen en bewegingen die we doorgaans als dans bestempelen. Bovenal is de productie een zoektocht naar de manier waarop persoonlijke sensaties gedeeld kunnen worden met de ander – het publiek – en naar diepgaand luisteren, zodat, zoals Zarhy het verwoordt, “we met elkaar intimiteit kunnen delen”.
